رفتن به محتوای اصلی

غزل شماره ۱۱۴ : شباهنگام و وقت خوش‌خرامی

شباهنگام و وقت خوش‌خرامی
جهیدن از سر بامی به بامی
پگاه خوشدلی و عشق‌بازی
دلی در سینه و دستی به جامی
منم در گوشه‌ای با جان هشیار
نشسته در کنارم یار حامی
سکوتی از نهانش در طنین است
کز افسونش مرا داده‌ست نامی
خموشی، بیهشی، دردانه‌نوشی
اسیرش گشته‌ام اینک به دامی
سلامش گفتم و در پاسخ ای جان
چه لبخندی، چه آغوشی، چه کامی
چو حلمی جام حق بگرفت و نوشید
چو حق فارغ شد از این خلق عامی
پیمایش کتاب