رفتن به محتوای اصلی

غزل شماره ۲۹۷ : خود منما خود منما ای دل دیوانه نما

خود منما خود منما ای دل دیوانه نما
چون سوی حقّ آمده ای باده و پیمانه نما
هی بنمان هی بنمان بر در خود بر در خود
سوی خدا آمده ای خود همه ویرانه نما
بی همه آمد سوی تو آن همه بی خویش، سویش
خرد و خراب از می جان بی خود و بی خانه نما
خاک الک سر کن و تا بام فلک بال گشا
شمشیر خود سینه کش لشکر گبرانه نما
نیکی دنیا همه شرّ، شر مخر از جلوه ی زر
جلوه چو بنموده تو را جلوه شرورانه نما
مصدر روح است تو را، صرف کن افعال خدا
ترس چو بگرفت سویت چهره دلیرانه نما
حلمی از آن سوی فلک باز سوی خلق شتافت
جلوه ی آتش بنموده ست و تو پروانه نما
پیمایش کتاب