بس جفادیده از این دایرهی حیرانم
عاقبت قصّهی این دایره را میخوانم
میروم شب به برون از تن بیخانهی خویش
خُرد و خاموش و خراب از غم و سرگردانم
کی شود جان به خرابات کشانی جانا
که ز دوری می و جام جهان بیجانم
زخم دیرینه مرا دوش بدین جا آورد
تاب این درد گران را به چه سان بتوانم
گفتی از روز و شبت ظلمت جان بستانم
بسِتان این غم دیرینه دگر ویرانم
ساحل عافیت از دوری من بیتاب است
سحر و جادو بنما از گوهر یزدانم
سختکوشان که همه بادهی فانی خوردند
بادهی ناب بنوشانم و زان میرانم
طی کنم شیوهی آن بیهمه دستان و سران
بیخیالم، چه کنم؟ خالی جان میرانم
حلمیا فارغ از این چرخ خرابی لیکن
غم بیهوده گهی میخوری و میدانم