رفتن به محتوای اصلی

غزل شماره ۴۱۰ : می‌گریزید ای خسان از زندگی

می‌گریزید ای خسان از زندگی
بد به حال این چنین بازندگی
خوش به حال چرخ با این نوکران
در ره تارندگی مارندگی
رفت تا کوه خدا و بازگشت
یک نفر از رهروان بندگی
رفت امّا زهد او بیدار شد
ظلمتش دزدید از تابندگی
مرد حق در صحنه‌ها تازنده است
آری آری کار حق، تازندگی
خوش سر آمد قصّه‌ی دست و دعا
کار دستان نیست جز بخشندگی
بهتر آن از دشمنان آموختن
کز نفاق دوستان نالندگی
گفت حلمی عصر نو آغاز شد
باید از هر کهنه‌ای دل‌کندگی
پیمایش کتاب