رفتن به محتوای اصلی

غزل شماره ۸۵ : چنانم غرقه در مستی که جز مستی نمی‌دانم

چنانم غرقه در مستی که جز مستی نمی‌دانم
تو بر پیمانه می‌نازی، من از پیمانه ویرانم
کجا رفتی خطا کردی، چه جوری در خفا کردی
چه آسان می ز کف دادی، من از جورت پریشانم
بیا باز آ به میخانه چو مستی از سرت افتاد
می و ساغر فرا خوانم، ز جانت غصّه بستانم
اگر پیمانه بشکستی و از کفرت پشیمانی
چه باک ار چون منی داری گریبان‌چاک یارانم
الا ای جام دیرینه که در محراب جانانی
بیا و جور یاران کش وزین بخشش بمیرانم
بخوان سرلوحه‌ی زرّین به صوت و حرف پنهانی
چه وحشت از شب تاریک که خورشید مریدانم
به خوش‌نامی و ثروت نیست که بخشندت وصال یار
چه بدنامان که واصل گشته‌اند از جان و دامانم
سرود مطربی می‌خوان، بزن بر ساز بی‌عاری
که مغروران عالم را ز صد فرسنگ می‌رانم
سریر وصل می‌بخشم اگر جانانه بازآیی
تو جانی در بدن داری و من مجموع جانانم
مگو حلمی چه می‌خوانی از این مکتوب نورانی
مپرس اسرار پنهانی که از پیمانه می‌خوانم
پیمایش کتاب