آن کس که خود را کم می‌گیرد، او بالاست. آن کس که دنیا را انکار می‌کند، او تمام دنیاست، او دنیا را آشکار می‌کند. آن کس که چهره پنهان می‌دارد، او را بایست در تمام چهره‌ها جویید و او در تمام قلبهاست.
نیمه‌شبان سر می‌پیچیم از تمام خدایان - سرکش و فروتن و جان‌باخته -، و به سوی باده می‌خیزیم تا میکده‌ی خموشان. چرا که آنجا که خموشی‌ست باده است، آنجا سرمستی است و سرای سخن است.
آن کس که می‌گوید من ابرانسانم و من جسم و جان و نژاد برترم، بی‌شک باید او را در کرمخانه‌ها و شپش‌لانه‌های پست‌ترین دوزخها یابید و با رذل‌ترین ترسها همخوابه دید. و آن کس را که به هیچی مفتخر است و خود از تراز خاک برتر نمی‌داند، او معنای جسارت است، او تشریح یکرنگی‌ست، او جسم هستی است و او را باید با جان خدا یکدانه دید.