گفت آن زمان که توهّمات استادی و فرزانگی جماعت را فرا بگیرد، حال آنکه دست و پا زدنهای طفل شیرخوار و افت و خیزهای کودک نوپا به تمامی سپری نشده، یعنی خاموش باش، نگاه کن و از این همه درسهای بزرگی بگیر! چنان قلّه باش که آدمی در دامنه‌ات به سیاحت می‌آید و لیکن جز یکی دو تن به خطر و جان‌سپاری به سویت از امنِ خویش نمی‌گذرند.
: هنوز نتوانسته دریوزگی و پستی چنان تمام کند که تمام استادان بر او خنده زنند.
: تمام خواهد کرد. بنشین و بنگر!
: آری، این لبخنده بساز است.