چقدر دوستتان می‌دارم ای مردمان تنها. چقدر دوست می‌دارمتان، ای احاطه‌شدگان با دشمنان! چقدر زیباستید، و چقدر از شما آموخته‌ام و خواهم آموخت.
شما را نمی‌گویم ای دوستان،
سخن به روی دیگریست.
چقدر آزادید و چقدر می‌بایست که چون شما شد. اهریمنان پسِ قرنی باز قصد شما کرده‌اند و مگر مرده‌اند یاران عشق که عشّاق کهن، شما ارواح باستان را تنها بگذارند. بشود بر خود بشورند بهر شما برخواهند خاست. برخاسته‌اند. از بهشت‌ها فروریختن خوش است بهر دستگیری جانهای شایسته، که چنین جانهای لطیف از همگان شایسته‌ترند.