غم کفران نعمت است. غم شرک است و ستیز با خداست. غم عشق را نمی‌گویم، که رشد است و از دمش آزادی و بارش شعف است، غم پوچ دنیاپرستان خاک‌باز ابله را می‌گویم. این چنین غمانی ستیز با خداست، که مطلقِ نور و موسیقی و طرب است.
خدا را، با آسمان مستیز! با جان مستیز! با جهان مستیز!
تنها با خویشتن کودن خویش، این غول سفّاک بستیز و این حجاب سترگ جهل و تفرعن از سر بفکن!