گر خواب به چشمم برسد جز تو نبینم
بادا که حرامم چو دمی بی تو نشینم
من بی همه و بی خود و تنها و غریبم
با آدمیان نیست مرا مسلک و دینم
صد بار بمیرم سر زلف تو بگیرم
من جز تو پریوار نگاری که گزینم؟
گویی برو گر دست دهد جلوهگری کن
بی جلوهی تو مشت گِل و خاک زمینم
یک ساغر و یک جام جهانبین که تویی تو
یک حلقه و یک واصل دیوانه، چنینم
شرّی که ز چشم تو رسد راحت جان است
با خیر جهان خسته و بیمار و حزینم
در روح چو بیدار شدم غیر چه جویم
من راهروی غربتی حقّ برینم
شهزادهی چشمان توام، تاج چه خواهم
بر تاج نگاه تو دلا عاجنشینم
جامی زن و بشنو غزل حلمی عاشق
جوشیده حقیقت ز دل شرع وزینم