دروغ آمد که دامانم بگیرد
زمین و خانه و جانم بگیرد
دروغ ارچه زمین و خانه بگرفت
نبتوانست آسانم بگیرد
چو جان از گوهر ناب الهی‌ست
به قحطی مُرد تا آنم بگیرد
سخن از حشمتِ فردوسِ روح است
به گاهِ خشک بارانم بگیرد
زبان راستی در کام دارم
چو رزم آید نگهبانم بگیرد
به مُلّاتازی و بیگانه‌سازی
که بتوانست پنهانم بگیرد؟
از آن پنهان بخیزم کوی تا کوی
جهان را گوی رخشانم بگیرد
حجاب اهرمن بر صورت نور
بسوزانم که جانانم بگیرد
به نام عشق، حلمی چامه بسرود
ز ایران تا انیرانم بگیرد