رفتن به محتوای اصلی

شماره ۷۹ : تنها چیزی که ماهیت را ...

تنها چیزی که ماهیت را عوض می کند عشق است. تنها چیزی که عمارتهای تاریک تکبّر را فرو می ریزد و باغهای روشن صفا می شکوفاند عشق است. تنها عشق است که جان آدمی را از ظاهر به باطن، از شب به روز و از کلمه به معنا برمی گرداند.

عشق آخرین پلّه ی دنیا و اوّلین پلّه ی عوالم معناست. تمام راهی که آمده ای تو را به اینجا رسانده. در انتهای این حباب، بالای این چرخ، یک دریچه ایست که از آنجا که می نگری تاریک به نظر می آید، چون تاریکی ناشناخته. امّا از این جا، از درون تالار آیینه ی عشق، تنها این جهان است که تاریک است.

تو آنجا ایستاده ای، چون عبارتی که در هوا معلّق است. چون سفینه ی شکّ که نمی داند ورای گِل چیست. امّا ای دل! «ورای گِل، گُل است.» بالای این خاک گلستانی از روح هاست. بیرون آن سفینه سرزمینی ست رخشان از موسیقی ها، سازها و رازها. اینجا اقیانوس خداست؛ خانه ی تو. و تو به خانه بازخواهی گشت.

کتاب الکترونیک لامکان (قابل دانلود)
پیمایش کتاب