رفتن به محتوای اصلی

شماره ۲۹۹ : شعله ی دوازدهم

شعله های حقیقت هر چه بالاتر سرکش تر، پیرامون هر چه از خلقان تهی تر نیکوتر. این جمهوری آتش است و این سلسله ی روح. مرا ببین که در خلائی بی نهایت با ستارگان خطبه می گویم. چه شیدایم من.

چه شیدایم من و چه دیوانه ای تو که می شنوی. چرا تو با خلقان نیستی، ای دوست؟ مگر تو دیوانه ای؟ مگر تو را زمین قحط آمده ست و زمان تنگ آمده است که اینجایی؟ مگر تو دیوانه ای، ای دوست؟


در آتش نشسته ام و با پروانگان سخن می گویم. مگر من آتشم و تو پروانه ای،‌ ای دوست؟ بر قلّه نشسته ام و با آسمان سخن می گویم. مگر من شاهینم و تو آسمانی، ای دوست؟

نسخه ی قابل دانلود کتاب روح
پیمایش کتاب