رفتن به محتوای اصلی

شماره ۸۸ : گفت سخنی ست حقّ ...

گفت سخنی ست حقّ تو را بگویم. مباد آن زمان که جامت پر است بگویی ای خوش! این است و تمام. مبادا آن زمان که جامت تهی ست آه کشی و بر دودمان زندگی لعنت فرستی. نه آن تمام و نه این تهی، هیچ کدامشان تو را نخواهد ماند. این جهان که می بینی، این اشکال، این آدمیان، این همه احوال خرابی و خوشی همه به یک آن دود! باد! غبار!

زمان می گذرد. آدمیان می گذرند. نه زمان بر آدمیان، که آدمیان بر زمان می گذرند. زمین می چرخد، کار و بار آدمیان نیز می چرخد. نه زمین بر کار و بار آدمیان که کار و بار آدمیان بر زمین می چرخد. زمین و زمان به کار خویشند، چونان صد قرن و هزاران قرن. زمین و زمان را بگذار و بگذر. تو روحی، این فلاکت نه در قامت توست.

خطیبان انسانی بگویند این است و تمام، آن زمان که جامشان پر است. خطیبان انسانی بگویند آه! ای دو صد لعنت بر این زندگی، این هیچندگی، آن زمان که جامشان تهی ست. این خطبه های ریش ریش را وابنهه! من تو را بگویم: تو روحی، فراسوی انگشتان ترد این هیچ و تمام. برخیز، نامم گوی و به رقص آی.

 

ای روح بیا قصّه ی خود باز بخوان
این قصّه که نه، سرّ سرافراز بخوان
تو روحی و یک بارقه از جان خدای
ای بارقه این صاعقه ی راز بخوان
نسخه ی قابل دانلود کتاب روح
پیمایش کتاب